YETİM AĞLADIĞI ZAMAN ARŞ-I ÂLÂ TİTRER Yetim, babası vefat eden küçük çocuk demektir. Cenâb-ı Hak, Duhâ Sûresi’nin 9. âyet-i kerîmesinde şöyle buyuruyor (meâlen): “Yetime sakın kötü bir muâmelede bulunma.” Sehl bin Sa‘d es-Sâidî (r.a.) rivâyet etti: “Peygamber Efendimiz (s.a.v.) şehadet ve orta parmağını biraz açarak: ‘Ben ve yetimin bakımını üstlenen kişi cennette şöyle bulunacağız.’ buyurmuş ve (ashâbına) göstermiştir.” Peygamber Efendimiz (s.a.v.) buyurdular ki: “Müslümanlar arasında, en hayırlı hâne, kendisinde yetime güzel muâmele yapılan hânedir. En şerli hâne ise kendisinde yetime kötü muâmele yapılan hânedir.” Ebu’d-Derdâ (r.a.), Peygamber Efendimize (s.a.v.) kalbinin katılaştığından şikâyette bulununca Peygamberimiz (s.a.v.), “Yetime merhamet et, başını okşa, ona kendi yemeğinden ikram et ki kalbin yumuşasın ve istediğine de kavuşasın.” buyurdular. Hazret-i Ömer (radıyallahü anh)’ın rivâyet ettiği bir hadîs-i şerîfte Peygamber Efendimiz (s.a.v.) şöyle buyurdular: “Yetim ağladığı zaman onun ağlamasından arş-ı âlâ titrer. Hz. Allah, meleklerine “Ey Meleklerim! Şu babası toprakta kaybolmuş olan yetimi ağlatan kimdir?” buyurur. Melâike-i Kirâm “Ey Rabbimiz, Sen daha iyi bilirsin” derler. Bunun üzerine Hz. Allah buyurur ki: “Şâhit olunuz, her kim bu yetimi susturur, hoşnut ederse, ben de onu kıyâmet günü hoşnut edeceğim.” Bundan dolayı bu hadîs-i şerîfi rivâyet eden Hazret-i Ömer (r.a.) bir yetim gördüğü zaman başını okşar ve ona bir şeyler verirdi.