"ÖLÜM BİZİ UYANDIRMADAN, SEN BİZİ UYANDIR ALLAH'IM.!" ► Süfyân-ı Sevrî Hazretlerinin Yanında Ölüm Sözü Edilince Öyle Ağlardı ki, Birkaç Gün Kendisinden Kimseye Hayr Olmaz, Öylece Baygın Yatardı. Birisi Kendisinden Bir Şey Sorsa, “Bilmem...” Derdi. Çünkü Ölüm Sözü Edilince, Bütün Olacakları Hatırlar, Öldükten Sonra Başına Gelecekleri Düşünür ve O Yüzden Kendisinden Geçerdi. İşte Ölümü Böyle Ânmak Gerektir ki, Nefs-i Emmâre Islâh Olabilsin ve Emmâreliğini Terk Eylesin.

Ölüler Derler ki, “Yazık-Yazık Bizlere ki, Dünyâya Dönmeğe, İki Rekât Namaz Kılmağa, Bir Kerre Lâ İlâhe İllallâh veyâ Bir Kerre SübhanAllah Demeye Destur Bulamayız...”

Diriler ise Ömürlerini Gâfletle Geçirirler ve Önünde Sonunda Kabre Varacaklarını ve Pişmân Olacaklarını Düşünmez, Boş Yere Geçen Ömürleri İçin Âh Edip Hasrete Düşmezler.