Gönül ustası Hazret-i Mevlânâ, insanı ilâhî huzura ulaştıran tekbir,
kıyam, rükû, secde, selam ve dua gibi namaz rükünlerine oldukça
düşündürücü mânâlar kazandırır.
Namaza tekbirle girmek, İlâhî, biz senin huzurunda kurban olduk
demektir. [Tekbir getirerek kurban kesildiği gibi, tekbirle namaza
başlamak da Allahım, canımız sana feda olsun anlamındadır.]
Namazda kıyama durmak, Allahın huzurunda kıyametteki muhasebeyi
hatırlatır. Kul, biraz sonra hakkıyla yerine getiremediği kulluğundan
ve işlediği günahlardan dolayı, utancından ayakta durmaya dermanı kalmaz, rükûa eğilir.
Başı rükûda iken Hakkın suallerine cevap ver! diye İlâhî ferman gelir. Kul, rükûdan başını mahcup olarak kaldırır. Ayakta duramaz, yüz üstü secdeye kapanır.
Tekrar ona Secdeden başını kaldır! Yapmış olduklarından haber ver!
diye ferman gelir. O, yine mahcup bir halde başını kaldırırsa da,
tekrar yüzüstüne kapanır.
O ağır yükün tesirinden dizleri üstüne çöker. Sağa selam verir;
peygamberler ve melekler tarafına bakar, onlardan şefaat talep eder.
Onlar derler: Çare ve yardım günü geçti. Çare, ancak dünyada
olabilirdi. Orada salih amellerde bulunmadınız, o günler gitti.
Sola selam verir; akraba ve yakınlarının tarafına bakar. Onlardan da
bir fayda göremez.
Herkesten ümidini kesince, dua için iki elini kaldırır. Ya Rabbi,
herkesten ümidimi kestim. Kuluna melce ancak Sensin. Senin rahmet ve
mağfiretine sınır yoktur
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder