Hazreti Ali kv. şöyle anlatıyor; “bir kimse, kurban satılan yere gitmek üzere evinden çıkarsa… Oraya gidinceye kadar attığı her adım için, on iyilik yazılır, on kötülüğü silinir, derecesi on kat yükselir. Kurban alımı için pazarlık edip konuşmaya başladığı zaman, konuşması tesbih olur. Kurban alımında verdiği paranın her kuruşuna yediyüz sevap yazılır. Kurbanı kesmek için yere serdiği zaman, onun yattığı yerden taa yedi kat yerin dibine kadar ne varsa, yaratılan herşey onun bağışlanmasını ister. Kurbanın kanı akmaya başladığı zaman onun akan kanının her damlasından, yüce Allah on melek yaratır. Bu melekler, o kurban kesen kimse için kıyamet gününe kadar istiğfar edip bağışlanmalarını dilerler. Kesilen kurbanın eti dağıtıldığı zaman, onun etinden yenen her lokma karşılığında kurban kesen için, İsmail as soyundan bir köle azad etmiş sevabı verilir.” ...(dürretül vaizin 2/1187-1188)

Ahmet bin ishak şöyle anlatıyor; “fakir bir kardeşim vardı. Fakir olmasına rağmen her sene bir koyun kurban keserdi. Vefat ettiğinde iki rekat namaz kıldım ve dedim ki; – Allah’ım kardeşimi rüyamda göster, tâ ki ona halinden sorayım. Abdestli olarak uyudum. Rüyamda şöyle gördüm. Sanki kıyamet kopmuş. İnsanlar kabirlerinden kalkmış. Birde ne göreyim kardeşim kırmızı renkli bir ata binmiş. Önünde de bir takım binekler var. Kendisine; – Kardeşim Allah sana nasıl muamele etti? Diye sordum. – Af ile muamele etti. Dedi .– Ne sebeple? Diye sordum..– Bir gün camide namaz kılıyordum. Yanımda da bir dirhem param vardı. Yaşlı bir kadın gelip yanımda durdu ve dedi ki; – İlahi! Bana, borcumu ödeyebileceğim bir dirhem ile merhamet edene sende merhamet et! Bunun üzerine yanımda ki bir dirhemi çıkarıp ona verdim. Kabrime konulduğum zaman bana şöyle seslenildi; – Bizim kullarımızdan birine merhamet ettin, bizde sana merhamet ettik. Cenneti ve Rıdvan-ı ekberi –Hz. Allah’ı görecek gözü- sana vacip kıldık. Kendisine .– Bu hayvanlar nedir? Diye sordum. Dedi ki; – Dünyada kestiğim kurbanlardır. Bu bindiğim ise ilk kestiğim kurbanımdır. – Nereye gidiyorsun? Dedim. – Cennete gidiyorum. Dedi ve gözden kayboldu. Sonrada bir daha kendisini göremedim.” İşte fıtrat itibarı ile inansak dahi görmeden mutmain olmayan kalplerimizi için bir misal. Basit gelen dünya hayatında, tam hazırlanamadığımız ahiret günlerimiz için bineklerimizi dahi gönderme imkanı varken hala kıymetli vaktimizi acabalar ile israf ediyoruz. Cenba-ı Hakk cümlemize rızasına muvafık amel işlemeyi nasip etsin. (tefciruttesnim fi kalbin selim 2/786-787)