Bağdatlı mutasavvıf Ebû Bekir Şiblî hicrî 334 (m. 946) senesinde vefat etmişti. Ölümünden sonra dostlarından biri onu rüyasında gördü ve: “Allah Teâlâ sana nasıl muâmele etti?” diye sordu. Şiblî şöyle cevap verdi: Rabbim beni huzuruna aldı ve bana: Ey Ebû Bekir Şiblî, biliyor musun, seni neden affettim? diye sordu. Dedim ki: İyi amellerimden dolayıdır. Hayır, dedi. Ben: İbâdetlerimde samimi idim, dedim. O: Hayır, dedi. Hac, oruç ve namazlarımdan dolayıdır, dedim. Hayır, dedi, bu yüzden de seni affetmiş değilim… Dedim ki: Ey Allahım, o zaman ne sebeple beni affettin? Buyurdu ki: Hatırlıyor musun, Bağdat’ın ara sokaklarında gidiyordun. Soğuktan mecalsiz kalmış, ayazdan ve kardan kurtulmak için duvardan duvara koşarak sığınak arayan bir kedi yavrusu buldun, merhametle onu yerden kaldırdın ve kürkünün içine sokup ısıttın. Dedim ki: Evet hatırlıyorum. Buyurdu ki: O kediye merhamet ettiğin için ben de sana merhamet ettim.....